2. Objawienia prywatne i kryteria autentyczności

Istotą przesłania każdego objawienia maryjnego zatwierdzonego przez Kościół jako autentyczne jest przypomnienie dobrej nowiny o zbawieniu zawartej na kartach Pisma Świętego i przekazywanej w Tradycji Kościoła. Objawiająca się Matka Boża przypomina nam to, czego nie możemy zrozumieć albo, o czym zapominamy po lekturze Ewangelii1. Inaczej niż Pismo Święte, prywatne objawienie nie jest nigdy wiążącym dla sumienia wierzącego. Jest ono postrzegane jako środek pomocniczy do zrozumienia znaków czasu i dla pełniejszego przeżywania Ewangelii w jej aktualności2.

Polski język teologiczny nie dysponuje terminem, który wprowadzałby rozróżnienie między publicznym objawieniem w Jezusie Chrystusie a prywatnymi objawieniami Maryi czy świętych. Próby zastąpienia tego terminu innymi, w rodzaju: ukazywanie się, zjawienie się czy wizje, nie tylko nie wprowadzają precyzacji teologicznej, ale wręcz zubożają nadprzyrodzony charakter wydarzenia. Treść objawienia dokonanego przez Chrystusa jest powszechnie zobowiązująca, jako źródło naszej wiary koniecznej do zbawienia. Natomiast przesłanie, jakie towarzyszy z reguły objawieniom maryjnym, nawet, jeśli zostały one zatwierdzone przez Kościół, nie zobowiązuje do takiej wiary nikogo poza tymi, którzy danego objawienia doznali3. A takim objawieniem jest La Salette, które jest głównym przedmiotem naszych rozważań.

Ponieważ objawieniom maryjnym towarzyszy na ogół przekazanie pewnego przesłania, dlatego zadaniem teologii służącej życiu powinno być w tym wypadku określenie zgodności treści tegoż przesłania z treścią jedynego objawienia w Jezusie Chrystusie. Zasada powyższa stanowi zasadnicze kryterium, obok wiarygodności świadków i ich posłuszeństwa Kościołowi, które zgodnie z normami i zasadami postępowania pozwalającego uznać, bądź wykluczyć autentyczność danego objawienia, opracowała w 1979 r. Watykańska Kongregacja Doktryny Wiary4.

Badania autentyczności objawień prywatnych są szczególnie trudne i odpowiedzialne. Sprawę komplikuje ponadto dobór odpowiednich kryteriów, które – z jednej strony – dawałyby możliwie najwyższą gwarancję wykluczenia fałszu, a z drugiej – nie dopuszczały możliwości przeoczenia prawdy.