Modlitwa – wyraz Bożego Miłosierdzia

Skoncentrujemy naszą uwagę na Modlitwie Pańskiej, po pierwsze dlatego, że nauczył jej sam Jezus i dlatego, że mówimy ją w czasie Mszy świętej, jako bezpośrednie przygotowanie na spotkanie i przyjęcie Pana Jezusa w Komunii świętej. Tę modlitwę odmawiała także św. Faustyna.

Ojcze nasz, któryś jest w niebie

Słowo „ojciec” zakłada zrodzenie potomstwa, dopóki tego nie ma, nie może być mowy o ojcostwie. Nasze dziecięctwo względem Boga Ojca polega na tym, że w chrzcie świętym stajemy się Jego przybranymi dziećmi. Aby móc mówić do Boga Ojcze, trzeba być Jego dzieckiem, mieć tego świadomość. Autorka Dzienniczka czuła się przed Bogiem jak dziecko na ręku ojca i odczuwała Jego moc. Dzięki sile ojca odkrywała własną moc: „Nagle ogarnęła mnie dziwna moc i czułam się jak dziecko na ręku swego Ojca” (L., s. 25). Człowiek powinien żyć z Bogiem, na wzór dziecka z ukochanym ojcem – ma to być zdrowa relacja miłości dziecka do kochającego taty: „Usłyszałam w duszy te słowa: Tyś radością Moją, tyś rozkoszą serca Mojego. Od tej chwili uczułam w sercu, czyli we wnętrzu, Trójcę Przenajświętszą. W sposób odczuwalny czułam się zalana światłem Bożym. Od tej chwili dusza moja obcuje z Bogiem, jako dziecię ze swym ukochanym Ojcem” (D. 27). Bóg Ojciec ma dla każdego człowieka przygotowany dom.

Według słów mistyczki z Krakowa chrzest wszczepia człowieka w rodzinę Bożą niczym gałązki z obcego drzewa do pnia, który staje się dla nich nowym życiem. Chrzest jest łaską, a łaska tajemnicą, zatem nie da się jej do końca zrozumieć. Chrzest przemienia duszę, bo kontakt z Bogiem jest zawsze nowością i nową jakością. Za łaskę chrztu świętego należy Bogu dziękować. Jakże boleśnie i dramatycznie brzmią w tym kontekście wypowiedzi niektórych chrześcijan, którym chrzest przeszkadza, którzy wręcz chcą go odrzucić.

Apostołka Bożego Miłosierdzia mówiła o Bogu, że jest dobrym Ojcem, który nie pogardza nikim (por. D. 1307). Takiej postawy powinni uczyć się wszyscy ludzie, a szczególnie ojcowie, dla nich bowiem Bóg Ojciec jest wzorem ojcostwa. Ziemski tato ma wielkie zadanie do spełnienia. Dziecko mówiąc słowa „Ojcze nasz”, zawsze będzie to czynić, więcej lub mniej świadomie, odwołując się do postawy i świadectwa życia własnego ojca. Tutaj widać najgłębszą istotę ojcostwa: własnym życiem ukazywać dobro Boga. Dobrego ojca łatwo przychodzi kochać i mu ufać.